نه من آنم

نفیرم نغمه ایی از درد و من آنم

                      که ننگین است نسیانم

و باریدن گرفته است، این باران چشمانم

                       و از خاموشی خویشم فروزانم

و جویی در گذر، درختی بی ثمر

                           این روزگارانم

                         خسته از پایدنت، نادیدنت

                                              هر صبح چشمانم

و من آنم

   نه آرامم که از دیوانه وارانم

     و ای کاشم تو آیی؛ قبل از آنی که بیارامم

و من آنم

   که از یادت همی دلگرم و سوزانم

                                    نه من آنم

                                        که من هیچم

                                                    پریشانم

                                     تو را از عمق این احساس خواهانم

به امید آمدنش

برگ نوشته ایی از خودم

پاورقی:

شاعر مهمل گویی پیش جامی می‌گفت:

چون به خانه کعبه رسیدم دیوان شعر خود را از برای تیمّن و تبرّک بر حجرالاسود مالیدم

جامی گفت:

اگر آن را به آب زمزم می‌مالیدی بهتر بود!!!